تو گل سرخی که خنده از لبات دور نمی ­شه 

تو مث ماه می­مونی ، ماهی که بی نور نمی ­شه

خنده ی گل دو روزه ، مالِ تو بی نهایته

ماه فقط یه شب تو ماه ، مثل توئه ، به غایته

                                نمی دونم به چه چیزای قشنگی تو رو ، تشبیه کنم

                                بهتره هرچی قشنگی هست تو دنیا ، به تو تشبیه کنم

تو یه چشمه ای که پاکی از دلت جاری شده

مث کوهِ محکمی ، کوهی که معماری شده

آب چشمه سرده سرده ، ولی گرمه قلب تو

دل کوه همیشه سنگه ، ولی نرمه قلب تو

قد و بالای تو از سروِ روون  قشنگ تره

چشم و ابروی تو از تیر و کمون زرنگ تره

سروو باد خم می کنه ، سرو تو کم نمی آره

تیر می شه خطا بره ، تیر تو ردخور نداره

مث طاووسی که چتر مهرشو وا می کنه

تو یه الماس درخشانی که غوغا می کنه

پای طاووس اگه زشته قدمت رو چشم من

می شه الماسو خرید اما تو ، حرفشم نزن

مث دریای پر از موجی  که  آروم  نداری

مث خورشیدی ٬ به جای نور شادی می آری

مث دریا دلت اما ، جای هر عبور نیست

نمی شه خورشیدو دید اما تو رو غرور نیست